Ideeën, gedachtes en theorieën kunnen heel vaag en raadselachtig blijven zolang ze in je hoofd blijven zitten. Er woorden aan geven, geeft vaak helderheid.

Jaren geleden werkte ik ergens als software tester. Een onderdeel van het testen is proberen of de software doet wat het moet doen, en of het logisch werkt. Daartoe gebruik je een app, applicatie of website op allerlei normale en uitzonderlijke manieren. De software die ik testte was complex en soms gebeurde er op het scherm iets waar ik mijn vinger niet op kon leggen. Ik wist dan niet of het nu goed was of een probleem.

Ik vroeg dan de collega om even mee te kijken. Meestal was dat Paul. Het gebeurde regelmatig dat ik na een paar zinnen uitleggen “ik weet het al!” riep, en mijn collega bedankte voor het luisteren. Sommige collega’s wilden dan alsnog weten wat het probleem was, en wat ik had bedacht, maar Paul boeide dat niet. Hij was blij als hij me had geholpen door even te luisteren. Al snel zeiden collega’s dat Paul als een praatpaal voor mij fungeerde en dus “Praatpaul” was. Soms hielp het niet als ik enkel tegen hem kletste, dan hielpen zijn vragen. Bedankt Paul, dat je mijn Praatpaul wilde zijn.

En dan komt nu natuurlijk de moraal van dit verhaal.

Soms zit je ergens mee en kom je er zelf niet uit. Het kan helpen om dit te vertellen aan een partner of een vriend(in). Jouw persoonlijke “Praatpaul”.

Het kan zijn dat je dan toch niet vooruitkomt. Dan is het handig om naar een coach te stappen. Een coach is tenslotte veel meer dan een praatpaal.