Als kind al was ik eigenwijs, eigenzinnig en wilde ik weten waarom dingen waren zoals ze waren. “Waarom?” was mijn favoriete vraag (nog steeds trouwens).
Ik deed dingen graag op mijn manier, of wist gewoon niet beter, en daarom dacht ik soms dat ik raar was. Ik voelde me vaak onzeker (hoewel een klasgenoot me ooit vertelde dat ik zo zelfverzekerd over kwam). En ik vond het apart dat ik bij een vriendin zag dat ze zo onzeker was, terwijl ze ontzettend populair was en veel vrienden had. Wat je aan de buitenkant ziet, komt niet altijd overeen met de binnenkant.
Ik was dan wel eigenwijs en eigenzinnig, maar dat betekende niet dat ik mezelf begreep. Integendeel, ik snapte vaak niks van mezelf en ervaarde vaak een innerlijke tweestrijd. Maar waarom? Ik had geen idee.
Zoals dat in het leven gaat, met al zijn ups en downs, leerde ik mezelf steeds een beetje beter kennen. Daar horen leuke kanten en minder leuke kanten bij. Ik deed van alles en veranderde regelmatig van baan. Ik werkte als chemisch analist, order manager, op biologische boerderijen, als kwaliteitsmedewerker en software tester, in Nederland, Ierland en Hamburg.
En nog steeds vond ik het moeilijk om antwoord te geven op een vraag als “wat zijn jouw kwaliteiten?” of “wie ben jij?”. En als ik in een negatieve bui was, boos, chagrijnig of mopperig en iemand vroeg “wat is er?” dan wist ik dat niet. Had ik toen maar geweten wat ik nu weet, de relatie tussen gedrag en behoeftes die al dan niet worden vervuld.
Ik was 48 toen ik op veel vragen antwoord kreeg. Dat was aan de hand van mijn PCM-profiel en de bijbehorende terugkoppeling. Tot dan toe had ik alle vragenlijsten stom gevonden, maar deze was anders. Ik voelde me gezien. Ik herkende me in het uitgebreide profiel, en werd niet in een hokje gestopt. Het was niet vaag en algemeen, maar concreet. Het verklaarde veel – “oh, daarom doe ik soms zo!” Het hielp dat dit model wetenschappelijk gevalideerd is, daar houd ik van. Een bonus was dat ik ook meer inzicht kreeg waarom contact soms zo moeizaam gingen. Daar was ik niet eens naar op zoek, maar ik was er wel vaak gefrustreerd over.
Ik wilde meer weten dus ging ik de 3-daagse PCM-basistraining doen. Er vielen nog veel meer kwartjes. Ik had PCM graag jaren eerder willen leren kennen. Op de middelbare school bijvoorbeeld. Het was de handleiding van mezelf die ik al die tijd gemist had. Ik had dan veel sneller mezelf begrepen dat ik niet raar was, het normaal is als ik een innerlijke tweestrijd ervaar, meer leuke gesprekken gehad. Dat had een heleboel gedoe en stress gescheeld. Dat gun ik iedereen. Ik ben er zo enthousiast over omdat ik geloof dat ieders leven mooier, makkelijker en beter wordt met deze tool.
Het was ook de tijd dat ik wel weer klaar was met het werk wat ik deed, maar wat dan? Ik stapte naar een coach en daarna volgde ik mijn hart en deed de opleiding tot life coach, en later PCM coach en trainer. Inmiddels had ik wel ontdekt waar ik plezier aan beleef.
Wat ik het leukste vind om te doen
Mensen verder helpen. Want ik weet als geen ander hoe het is om in je eentje te worstelen met vragen. Ik help mensen die niet goed snappen hoe ze in elkaar zitten of wat hun kwaliteiten zijn. Mensen die niet goed weten hoe ze nou echt hun batterij opgeladen kunnen en daardoor geen puf hebben om de dingen te doen die ze willen of moeten doen en daardoor in een negatieve spiraal terecht komen. Dat ken ik heel goed. En het gebeurt me nog steeds, maar dat herkennen en weten wat ik eraan kan doen scheelt bakken negativiteit.
De naam Uvanti heeft er ook mee te maken. Uvanti is een samenbaksel van avanti en u: avanti is Italiaans voor verder/naar voren/vooruit en was ook de naam van de volleybalvereniging waar ik als tiener lid van was. U betekent u, of de moderne Engelse afkorting voor you = jij. Dus : jij vooruit!
Trainingen geven: mensen iets leren waar ze wat aan hebben, daar krijg ik echt energie van. Ik kan dingen goed eenvoudig uitleggen. Ik had in vorige banen het geluk af en toe trainingen te mogen geven. Maar de leukste trainingen vind ik de trainingen en workshops geven vanuit het Process Communication Model (PCM).
Duiken is mijn grote hobby. Ik word blij van elke vis die ik onder water zie en voel me altijd bevoorrecht dat ik die wereld kan bekijken. Het is lekker buiten en met andere mensen samen. Ik ben al bijna 20 jaar duikinstructeur en mensen (beter) leren duiken vind ik geweldig leuk om te doen.
Orde scheppen in chaos: letterlijk opruimen en sorteren, maar ook helpen bij de chaos in iemands hoofd. En dat het hier staat is ook weer zo’n tweestrijd: ik kan ook enorm goed troep maken. Boeiend vind ik dat, al die facetten in ons.
Kletsen: ik hou van kletsen en praatjes maken, mooie en leuke gesprekken voeren. Als kind al. Ik kletste eens tegen een visser langs de waterkant en hij zei tegen mijn moeder: “ik dacht dat mijn dochter veel kletste, maar zij slaat alles!” (ah ja, dit is ook een vorm van kritiek, ik ben echt meer dan een kletskous). Later ontdekte ik dat luisteren heel boeiend is, want andere mensen vind ik interessant. Ik krijg nu vaak te horen dat ik goed kan luisteren.
En als ik genoeg gekletst heb, ben ik graag even alleen. Ik hou van gezellig samen zijn met iemand of met anderen, én van alleen zijn. Inmiddels weet ik dat het heel logisch is.
Nog meer dingen waar ik van geniet
- Een warm glas thee in mijn handen
- Kijken naar de vogeltjes in de tuin
- Wandelen en fietsen, vaak samen met mijn lief Barry.
- Bloemen in de bermen, en in en langs de weilanden. Gelukkig worden dat er steeds meer. En ook plukjes met bloeiende planten en grassen, zomaar langs een sloot. Mijn oma noemde dat God’s tuintjes.
- De spiegeling van bomen en riet in water
- De geur van lavendel en lelietjes-van-dalen
- Dansen
- Vissen kijken bij het duiken, zoveel dat het twee keer op deze pagina mag staan
- Soep – alle soorten
- Met een boek op de bank
- Onverwachte kunst op straat
- Grote oude bomen die alle takken mochten behouden – Ik zou wel eens hun verhalen willen horen.
- Luchten waar wat te beleven valt.
Waar ik niet van geniet
Ik kan me goed ergeren aan dingen. Vooral als processen in mijn ogen niet handig verlopen. Discussies, daar houd ik ook niet van. Iemand vroeg me welk gemis ik in de wereld ervaar. Mijn antwoord: Een website waar je ideeën kan posten waarvan je vindt dat iemand dat moet uitvinden. Ik zou erop schrijven: een oprolbare tv. Een TV vind ik heel lelijk (ik kijk wel graag naar programma’s).
Oh, en kriebelende kleren. Kleren kopen vind ik ook niet leuk, want de meeste stoffen vind ik niet fijn. En als ik thuis ben knip ik de labels eruit zodat ze me niet prikken.
Opleidingen
Na allerlei verschillende banen heb ik mijn hart gevolgd en ben de opleiding Coach Practitioner gaan doen bij het Europees Instituut de Baak. Deze opleiding is geaccrediteerd door NOBCO.
Daarna heb ik me verder ontwikkeld als coach en trainer in het Process Communication Model. Elke training vanaf de basistraining en de verdiepingstraining en de coach- en trainersopleidingen hebben me zo veel gebracht, ik heb er nog elke dag profijt van. In contact met mezelf en mijn eigen energiehuishouding en gemoedstoestand, én ook in contact met anderen. Het leven is er echt leuker op geworden. De basistraining was er één die ik liever 30 jaar eerder had gedaan.
Als ik genoeg energie hebt, vitaal ben, dan krijg ik meer voor elkaar, ben ik liever voor mezelf en leuker voor anderen. Ik heb me daarom ook verdiept met een specialisatie Vitaliteitscoaching (BGL).
En natuurlijk is de grootste opleider het leven zelf.
Enthousiast geworden?
Je bent heel welkom voor een gratis gesprek. Dan hoor ik graag waar je nu mee worstelt en bespreken we welke stappen nu nodig zijn en hoe ik jou daarbij kan helpen.
Stuur me een mailtje op simone@uvanti.nl of meld je aan via het formulier op de contactpagina.