Onlangs kreeg ik kritiek omdat ik te veel in mijn hoofd zou zitten en meer naar mijn gevoel moet luisteren.
Ik voelde me niet begrepen. Het feit dat ik vaker het woord denken gebruik dan het woord voelen, betekent niet dat ik alleen denk en niet voel.
Ik heb er eens op gereflecteerd hoe dat zit bij mij, dat denken en voelen. Graag neem ik je mee in mijn eigen observaties daarover.
Waarom deel ik dit?
- Omdat jij misschien ook regelmatig te horen krijgt dat je minder moet denken en meer moet voelen, en ik wil je laten weten dat je niet de enige bent.
- Omdat ik graag help meer begrip voor elkaar te krijgen. En als je iemand herkent die ook vaak denken gebruikt. Ga eens in gesprek!
Ik heb ontdekt dat het woord voelen voor mij op verschillende situaties van toepassing is. Er is een verschil tussen voelen, voelen en voelen. Dat is niet erg duidelijk, dus laat me het uitleggen:
Voelen 1 – fysiek voelen
Ik stoot mijn teen. Au! Of die jeukende bult (stomme muggen!). Ik voel dat, en ik kan de plek op mijn lichaam aanwijzen wáár ik het voel.
Voelen 2 – emoties voelen
Ik voel me blij, verdrietig, boos, bang. Ik weet dat ik me zo voel, maar ik kan het niet aanwijzen, dus het is voor mij anders dan voelen 1 (fysiek).
Voelen 3 – spanning en ontspanning voelen
Bij spanning voel ik vaak ook iets dat ik kan aanwijzen. En toch is het voor mij anders dan voelen 1 (fysiek). Ik voel zenuwen in mijn buik, aangespannen spieren in mijn rug, mijn gedachten zijn onrustig.
Ik vind het moeilijker uit te leggen hoe ontspanning voelt. In ieder geval ontbreekt de spanning en de zenuwen. Het is dan rustig in mijn hoofd (die overigens wel aan het denken is). Het is ook niet “niks voelen”. Het is eerder een staat van zijn, of een toestand, vergelijkbaar met blij of verdrietig, maar het is geen emotie dus het is ook anders dan voelen 2 (emoties).
Hoe voelt dat voor jou, als je ontspannen bent?
Voelen 4: het voelt goed (of niet natuurlijk).
Als ik praat over iets dat goed voelt, dan praat ik erover vanuit mijn hoofd. Tenminste, zo benoemen anderen dat. Ik voel het wel degelijk, maar de woorden die ik gebruik zijn meer denk-woorden dan gevoelswoorden. Dat heeft te maken met mijn manier van de wereld bekijken: vanuit gedachten. En dat sijpelt door in HOE ik meestal over iets praat. Dat is echt anders dan bijvoorbeeld mensen die de wereld bekijken vanuit gevoelens**. Zij zullen veel vaker het woord voelen gebruiken. Als iemand zou vragen wáár ik voel dat het goed voelt, dan kan ik daar geen antwoord op geven. Dan wapper ik met mijn handen rondom mijn lijf en hoofd, mij afvragend “tja, waar voel ik dat eigenlijk? Geen idee!”. Vanochtend bedacht ik een woord dat voor mij de lading dekt: denkvoelen. Het voelt goed, maar ik vóel niks, en ik wéét dat het goed voelt.
Snap je wat ik bedoel?
Op dit moment heb ik nog geen andere soorten van voelen ontdekt.
Hoe dan ook, geloof me alsjeblieft als ik zeg dat het goed voelt, ook al zeg ik het alsof ik het niet voel maar denk. Ik denkvoel dan. (Ik vraag me wel af of er mensen zijn die zich meer kunnen vinden in het woord voeldenken. Als dat zo is, hoor ik het graag!).
Wat ik me ook afvraag: als jij vooral vóelt, en minder in je hoofd zit dan ik, zijn er dan mensen die vinden dat je meer moet denken? Ik zou het fijn vinden als je dat met me wilt delen.
**PS. Er zijn 6 manieren om de wereld te ervaren, vanuit Gedachten, Gevoelens, Acties, Inacties (reflecties), Meningen en Reacties (voor-en afkeur). Inzicht in jouw favoriete voorkeur en die van anderen kan zoveel helpen in contact met jezelf. Wil je graag Zicht op Jezelf neem dan hier een kijkje.
Afbeelding van Gerd Altmann via Pixabay
